தேடுகை

(Drawing - Gnanaprakasam Sthabathy)

எப்போதும் அலையும் காற்றின் இயக்கத்தில்
சுழன்றுகொண்டிருக்கிறது அகன்ற சருகொன்று
சிவந்த கூரிய அலகுடையப் பறவை
பிய்த்துச் சென்ற செம்மரக்கட்டையின் ஓரிழையை
அது தனது கூட்டுக்குள் பதுக்கி வைக்க
அதன் பிம்பம் எதிரொலிக்கும் மாலைநேர வானில்
மேகங்கள் முப்பரிமாணக் கூடல் காட்ட
மோகினி ஒருத்தி ஆடைகளற்ற பின்புறத்தைக் காட்டி
நடக்கிறாள்
விலகாத தவிப்புகளடங்கியப் பெட்டியை வைத்துக்கொண்டு
சுமையின் வலிதாளாமல் கால்கள் இடர
கண்களிலிருந்து வழியும் காமத்தைத் துடைத்துக்கொண்டே
நடக்கிறான்
யாருமற்றத் தெருவில்
புணர்ந்துத் தீர்க்கப்பட்டவர்கள் நிறைந்த அந்தத் தெருவின்
புராதனத்தில் வீழ்ந்து கிடந்த வாளொன்றை எடுத்து
அவன் பெட்டியை உடைக்க
அதிலிருந்து கிளம்பிய புகையில்
இருந்தன அவன் முன்னோர்களின் கண்கள்.

யாழன் ஆதி

Vincent van Gogh

                                                                Artist : Vincent van Gogh

 Artist : Vincent van Gogh
Born: 30 March 1853; Zundert, Netherlands
Died: 29 July 1890; Auvers-sur-Oise, France
Field: painting
Nationality: Dutch

    One of the most famous painters in history, Vincent van Gogh was a Dutch neo-impressionist painter, who produced a vast number of the most recognizable artworks of all time. Van Gogh was a serious, silent, and thoughtful child, who did not attend art classes until he was secondary school. With a natural talent for art, he was contracted quickly out of school to work with an art dealer in The Hague, and later transferred to a dealer in Brixton, in England, where at age twenty he was making more money than his own father. According to his sister in law, this was the happiest time of his life.

He was fired from a job in France, after which he had to return to England for unpaid work. He worked many small jobs until he realized that his calling was in the ministry, and he traveled to Amsterdam in 1877 to study theology. Unfortunately for Van Gogh, he failed his entrance exams to the university, as well as several missionary posts. His tribulations in the missionary field came to an end when he returned home to his parents. During this time, after a particularly bad argument, Van Gogh’s father made inquiries about having his son committed to a lunatic asylum.

He returned to Cuesmes, Belgium, in 1880, and resigned himself to the life of an artist, enrolling at the Academy of Fine Art in Brussels, studying art in earnest. His years as an art student were rocky at best. During the time period between 1880 and 1886, Van Gogh had unsuccessfully proposed marriage a number of times, impregnated and abandoned at least one woman, suffered the death of his father, and was in ill-health due to a diet of bread, tobacco, and coffee. Nevertheless, he matriculated from the Academy of Fine Arts in Antwerp in 1886.

He later traveled to Paris, where he met and painted with many prominent impressionist painters, and later to Arles, where he was enthralled by the bright light of the South of France. Throughout this time he was a prolific painter, producing many of his best known works, and cavorting with famous French impressionists. During his stay in Arles, Van Gogh implored Paul Gaugin to lie with him in Arles so they could paint together. Gaugin relented, but did not stay long, as his relationship with Van Gogh was becoming increasingly strained. In December of 1888, Van Gogh, in a paranoid state, confronted Gaugin with a razorblade. He later fled in a panic to a nearby brothel, cutting off a small portion of his earlobe, giving it to a prostitute. He spent months in recovery, suffering hallucinations and paranoid dilemmas, and was finally committed in an asylum in 1889.

He returned from the asylum to seek treatment with Dr. Paul Gachet, and later returned home. His mental state, however was seriously debilitated, and he suffered from hallucinations and severe depression. In July of 1890, he walked into a field and shot himself in the chest. He survived the immediate wound, and walked back to a nearby inn. He died two days later, at the age of 37.

Although his work was not immediately recognized, his fame grew throughout the 19th century, and he is now one of the most famous painters in history, and recognized for important contributions to modern art.

 

 

 Irises.

Van Gogh painted Irises the year before his death, in 1889, during his stay at the asylum in Saint Remy de Provence. Van Gogh often used painting as a way to keep himself from going insane, and this painting was one such work. It was painted before his first mental attack at the asylum. Van Gogh sent the painting to his brother Theo, who immediately sent it to the Salon des Independants that same year, where it was exhibited and highly praised. It continued to set high price records at auction until it was sold to the J. Paul Getty Museum in Los Angeles in 1990.

 

நித்திய யெளவன முயல்குட்டி

                                                       (Painting - Gnanaprakasam Sthabathy)

பின்னிரவில் அறைக்குள் நுழையுமவள்
மெத்தையின் மீது படுத்துக்கொண்டு
வான் பார்க்கும் பாதங்களை
முன்பின்னாக ஆட்டிக்கொண்டே
ஏதேனுமொரு புத்தகத்தை வாசிக்கிறாள்.
ஒழுங்கற்ற அவளது அறைக்குள்
சிதறிக்கிடக்கின்றன புத்தகங்கள்.
அறையின் மேல்கூரையில் நகரும்
சுவர்ப்பல்லி பூச்சியை நோக்கி
நாவை நீட்டுகிற கணத்தில்
தன் ஆடை களைந்து நிர்வாணம் அணிகிறாள்.
அவளது யெளவனத்தில் விழுந்தெழுந்து
ஓடுகின்றான் புத்தகத்தினுள்ளிருந்து
வெளிக்குதித்த பதின்பருவத்தவன்.
களைப்பின் மிகுதியில் கண்ணயர்கிறவள்
யாரோ ஒருவனின் உலகிற்குள்
முயல்குட்டியாகி தாவி            தாவி
ஓடுகிறாள்.
படுக்கை விரிப்பில் புரள்கிறது
ஊனப்பூச்சி.

-நிலாரசிகன்

பிசுபிசுத்த கனவுச் சித்திரம்

 

(Painting - Gnanaprakasam Sthabathy)

என் நித்திரையை அவள் வலியுறுத்திய பொழுது

இமைகளிடையே அமர்ந்திருந்த ஒரு சொல்லில்

தீட்டிய ஓவியத்தின் புருவமிருந்தது

பாதி மூடிய கண்களில் வாக்கியங்கள்

நீண்டிருந்தன தண்டவாளங்கள்போல்

தோன்றிய பெண் அசைய அசைய

தாள்களில் வாத்சல்யம் பெருகி

இலை நுனி வடிக்கும் ஒரு துளி நீராகி

ரம்மியத்தில் வீழ்ந்தேன்

கனவு காண அழைப்பவளின் குரலின்

நிர்பந்தத்தில் இமைதிறவா

உயிரற்றவள் நின்றிருந்தாள்

நெளிவு சுழிவுகளுள் சொற்களஞ்சியத்தின்

மூடியை மூட முற்றுப்பெறாத காட்சியை

கைவிட்டுப் பிரிந்தேன்

வெளிப்புறத்தில் எனக்குப் பதில் அழுத மழை

இருள் விரிப்பில் விழுந்த சிரத்தில்

பிரவகிக்கும் விடுபட்ட சொற்களில்

மனக்கண்ணில் பூர்த்தியாகும்

விழி அலர்ந்து அச்சித்திரம்

அகம் ஒருமித்து எண்ணங்களை கைவிட்டவேளை

அவள் அழைத்திருந்த நித்திரையின் 

ஆழத்திலிருந்தேன்

விழித்திருப்பவனுக்கு நான்

தூங்குவதாக எண்ணமிருக்கும்

நானோ அகக்கண்ணில் இமைத்திருந்து

கண் திறவா ஓவியத்தில்

சொல்லால் விழி திறந்திருப்பேன்

நதி மீறிய கரைவிழுந்த நீர்த்துளிகளின்

வேகத்தில் உயிர் துளிர்த்து

பசலையில் நெளிந்த உயிரிடையில்

விரல்களில் விரகம் வரைந்தேன்

சித்திரக் காகிதத்தில் உடல் நீர் கசிந்து

பிசுபிசுத்த வண்ணங்கள்.

-Iyyappa Madhavan

இந்த வருடம் மழை குறைவு

 

(Painting - Gnanaprakasam Sthabathy)

குறைந்த கூலிக்கு
முந்திரிக்கொட்டை உடைப்பவளை
எனக்குத் தெரியும்

கடல் மீன்கள் விற்கும்
சந்தைக்கு வந்தால் புன்னகைப்பாள்
தூறல் நாட்களில்
மரச்சாலை வழியே
குடைபிடித்துப்போகும் அவளை
ஓயாமல் காதலிக்கிறான்
ஒரு குதிரை லாடம் அடிக்கும் பட்டறைக்காரன்

லாடக்காரன் என்னுடன் மதுக்குடிப்பான்
நீண்ட மழைக்காலத்தின் மத்தியில்
அவளை ஒரு முறை
உடலுறவிற்கென அழைத்தோம்

அவள் ஆர்வத்துடன் ஒத்துக்கொண்டாள்
எருமைகளுக்கென வளர்ந்த
பசும் புற்சரிவில் பொதித்து
ஈரம் பொங்க இருவரும் சுகித்தோம்

அந்தியில் கனத்த மலைத்தடத்தின் வழியே
குதிரையில் தானியப்பொதி ஏற்றி வந்த
அவள் கணவன்
ஏதோ தனக்கு மகளைப்போல்
பொறுப்பற்றுத் திரிவதாக
அவளை ஏசினான்

அவள் புன்னகை மிளிர
எங்களைச் சகோதரர்களென்று
அறிமுகப்படுத்தினாள்

அவன் சில ஆரஞ்சுப்பழங்களை
எங்களுக்கு அன்பளிப்பாக கொடுத்தான்

இந்த வருடம் மழைக்குறைவு என்றவாறே
அவள் கூந்தலை நீவி முடிச்சிட்டான்

அவன் தோளில் அவள் சாய்ந்து
விடைபெறும்போது
எங்களை இருள் சூழ்ந்திருந்தது

கைகளில் பழங்கள் மிருதுவாயிருந்தன.

- Yavanika Sriram

மாமிசம் தின்னி (361 இல் வெளியான செல்மா பிரியதர்ஸன் கவிதை)

 

(Drawing - Gnanaprakasam Sthabathy)

உன் மாமிசத்திலிருந்து வெளியேற்றிய மாமிசம் நான்

                      உன் மாமிசம் தின்று வார்த்தையாகிய மாமிசம் நான்
                           - மாமிசம் தின்னி

என் முள்கரண்டிகளில் உன் கண்கள்

வளர்த்த கோழிகள் முட்டையிடும்
பின்புறத்தில் பசி பழகினேன்.
நீதான் மீறிய என் பால்யத்திற்கு
முலைகளை அவித்து ஓடுரித்து தந்தவள்.

அன்பே நான் ஒரு  மாமிசம் தின்னி.
பிராயத்தின் என் நீளும் நாக்கிற்கு
வாணலியில் வறுபடும் உன் யோனி
தொடை இடுக்கைக் கீறிக் கொதிகலனிலிட்டு
அடிவயிற்றுக் கொழுப்பை அரிந்து
துண்டங்களுக்கு நடுச்சாந்தாக்கினாய்.
இளம் பசிக்கு நெருப்பில் வாட்டியவுன் செவிகள்.

அந்திப் பனை உச்சியிலமர்ந்து மொந்தைக் கள் பருக
உன் தலை கருக்கித் தோலுரித்த
மண்டையோடு ஒரு கோப்பைபோல்
ஒழுகி நிரம்பும் உன் குருதி ரசம்
அதில் என் இதழ்களின் முற்றாத போதைவெறி
அன்பே நான் ஒரு மதுப் பிரியன்.




போதை வளர்க்கும் மாமிச வெறிக்கு
நிணத்தில் வடித்த  உப்பில் ஊறவைத்த
குரல் நாக்கை ஊறுகாயாக்கி நக்கினேன்.
இடையுணவாய் பற்கள் பொடித்து
அக்குள் மயிர் நறுக்கித் தூவிய
உன் மசித்த மூளை.

நான் ஒரு மதுப் பித்தன்
எப்போதும் மாமிச வெறியன்
உன் ஈரல் கொறித்து
குருத்தெழும்புகளை உறிஞ்சிக் குடித்த பின்னும்
உடலின் பச்சை நரம்புகள் உருவி
நுழைத்துக் கழிவு கிழித்துப் பீய்ச்சி
கிண்டிய குடல் கூழில் தணியாதது என் தாகம்.

நீ என் மாமிசம் தந்தவள்
நான் உன் மாமிசம் தின்பவன்
உன் ரத்தப் போக்கை
ஆவி பறக்க வதக்கியுருட்டித் திண்ணும்
என் உடல் ஒரு பசியடங்காப் பாத்திரம்.


---------செல்மா பிரியதர்ஸன்.

நாட்டுப்புறப் பாடகி

 

(Drawing - Gnanaprakasam Sthabathy)

ஒரு வார்த்தைக்குள் ஒளித்துக்கொண்டேன்
நமது அந்தரங்கத்தை

கனிக்குள் புழுவாகி
அச்சொல் இனிப்பில் ஊறி நெளிகிறது

கனிகளைத் தராத ...... மௌன மரமாகி
நீ மரத்துப் போகத் தொடங்கிய நாளில்
அந்த வார்த்தை
பெரும் மலையாக மாறிவிட்டிருந்தது
இறுகவும் பாழ்படவும் தொடங்கியது

தனியே நாட்டுப்புறப் பாடலைப் பாடிக்கொண்டே
மலையைச் சுற்றத் தொடங்கினேன்

ஆன்மாவின் செவிகளுக்கு கேட்கின்ற
உன் மிருதுவான இசைக்கருவி
மௌனத்தின் உறுப்பாகிவிட்டதா

வனப்பறவைகளது தானியங்களால்
பசி தணிக்கிறேன்
எதிர்ப்படும் அபாய விலங்குகளின் கண்களில்
உன் இசையிலிருந்து மந்திரித்த
பொடிகளைத் தூவுகிறேன்

'பாலாய் கொதிக்கிறேனே ....
பச்சைபோல் வாடுறேனே ....
நெய்யாய் உருகுறேனே ....
உன் நினைவு வந்த நேரமெல்லாம் ....'

என் நாட்டுப்புறப் பாடல்
மலையில் எதிரொலித்து வீழ்கிறது.

-  Anar Issath Rehana 

மருதாணியின் இளவரசி

 

(Drawing - Gnanaprakasam Sthabathy)

இரண்டு உள்ளங்கைகளிலும்
மருதோண்றிக் காடுகளை
நீ விரித்துக் காட்டுகிறாய்

உன் விரல்களில் ஊன்றிப்பதிந்த
சிவப்புப் பயத்தம் விதைகளை
குருவிகள் கொத்தி மகிழும்...
அதன் கீச்சொலிகள்
உரத்து மோதுகின்ற வேளையில்
திருப்பி...
கைகளை மடித்து மூடுகின்றாய்

மருதோண்றிக் கைகளில் மறைந்துள்ள
சாத்திரக் குறிகளை
நீ உறங்குகையில் வாசித்தறிகிறேன்

மருதாணிச் சாயமேறிய கைகளில்
ஒளிந்து கொள்ளும் பொருட்டு
துளைகள் உள்ளன

மலைப் பாம்பு...
மண்குவியலில்... ஓய்வெடுப்பதைப் பார்க்கிறேன்

எறும்புப் புற்றுகள் கட்டிய “மசுக்கொட்டை“ மரத்தில்
சிவப்பும்... கருநாவலுமாய் கனிந்திருக்கிற
மசுக்கொட்டைப் பழங்களை ஆய்கிறேன்

உயரமான கால்களால்
வெட்டுக்கிளிகள்...
வலது கைக்கும்... இடது கைக்குமாய் தாவுகின்றன

ரேகைகள்... நீர் சுரந்து
வால் ஆமைக்குஞ்சுகள் தெத்தும்
மூன்று பூச்சந்திக் கரைகளையும்
வெண்குருத்து நகங்களை மூடி
சிவப்புத் தொப்பிகள் போட்ட சிப்பாய்கள்
கண்காணிக்கின்றனர்

இறைவனைத் தொடுவதும்...
மருதாணி இடுவதும்...
ஒன்றென்கிறாய்

சித்திரப் புதையலை
கண்மூடாது... காவல் செய்கிறாய்

எப்போதும்
மருதாணிச்சாறு ஊறியிருக்கும்
மருதாணி வரைவோவியங்கள்
உன்னையே மருதாணிச் செடியாக செய்கின்றன

பிந்திய நள்ளிரவு
மருதாணி அரைத்துக்கொண்டு வரும்
நிலவும்... அவளும்...
மருதாணி இட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்

---   Anar Issath Rehana

வாய்பிளந்து உற்றுநோக்கும் பரிகாசம் மூலம்: எலி க்ளேர் (மொழி பெயர்ப்பு கவிதை)

 

(Drawing-Gnanaprakasam Sthabathy)

வாய்பிளந்து பரிகாசித்து அருவருப்பூட்டும் கூர்பார்வை, எப்போது முதன்முதலாய் நிகழ்ந்ததெனச் சொல்லத் தெரியவில்லை. எப்போது முதல் ஜோடிக் கண்கள் எனை வயப்படுத்தித் தனது ஒழுக்கமற்ற பிடியில் கைக்கொண்டு தசையினின்று என்பையும் தோலையும் கிழித்தெடுத்ததோ அப்போது. அந்தக் கண்கள் எப்போதும் சப்தமிட்டனசபலமுறு, சுணங்கு, ஒடுங்கு என, நடுங்கும் என் கரங்களுக்கும், நான் எப்போதுமே வெளியேற இயலா ஆணைப்போன்ற தைரியத்துடனான தள்ளாடும் நடைக்குமான காரணத்தை அதிகாரத்துடன் கேட்டனபால்யப் பிராயத்தில் புதியவர்களை சந்தித்த பொழுதில் தொடங்கியது அதுவாய்பிளந்து பரிகாசித்து அருவருப்பூட்டும் கூர்பார்வை, எலும்புகளுக்குள்ஊடுருவிச் சென்று பின் அதுவே எலும்பின் மஞ்ஞையானது. கதவினை அறைந்து மூடி முப்பது வருடங்கள் அதனை அடக்குவதிலேயே கழித்தேன்பரிகசித்தவர்கள் அதனைச் சரியாய் உணர்ந்துகொள்ள இயலவில்லை எனினும்நான் அறிந்து கொள்ள நினைப்பது இதனைத் தான்: நீ சொல்வாயா?எனது புன்னகை இவ்வறையின் ஊடே உனைக் கண்டறிந்ததும், ஒரு வித்யாசக் கோணத்தில் என் மணிக்கட்டுகள் நெறிவதை நீ பார்த்ததும் நானோர் கண்ணாடித் தகடெனத் எனை ஊடுருவி நோக்கத் தீர்மானிப்பாயா? அல்லது பதிலுக்குப் புன்னகைப்பாயா?

கோணங்கித்தனமான மேடைநடிகர்கள், ஆசை நாயகிகள், அரசவை கோமாளிகள், விஞ்ஞானக் கண்டுபிடிப்புகள் எனப் பெரும் சரித்திரமுள்ள மக்களிலிருந்து வருகிறேன். சில சமயம் நாங்கள் பெருமித்ததுடனும் வேறு சமயங்களில் போராடும் துணிச்சலுடனும் இருந்தோம். மானுடவியலாளர்கள் முன் நின்றும், மருத்துவர்களின் முன் கூனியும், கண்ணாடிகள் அணிந்தபடி நடித்து சாதாரண மனிதர்கள் போல எங்கள் நிழல்களின் மூக்குகளைத் தேடினோம். பரிகசித்தவர்கள் நிறையப் பணம் கொடுத்தார்கள். இப்போதோ அவர்களுக்கு இலவசமாய்க் கிடைக்கிறது.

மேடையில் இருப்பது பயங்கரமானது. வீனஸ்-ஆக நடித்த சார்ட்ஜீ பார்ட்மனைக் கேளுங்கள் தெரியும். ஒரு கூண்டுக்குள் விலங்கைப் போல ஒரு பிரஞ்சுக்கார இயற்க்கைவாதி சொன்னபடி அலைந்துகொண்டு இருந்தாள். அவளது இறப்பிற்குப் பிறகு, அவளது யோனி ஒரு அருங்காட்சியத்தில் நூற்றாண்டு காலத்திற்கு காட்சிப்பொருளானது. சரித்திரங்களை நான் கேட்டபடியிருக்கிறேன். எல்லா இடங்களிலும் பண்பாடற்றவள், காட்டுமிராண்டி, குறைபாடுற்றவள் எனும் வார்த்தைகளையே கேட்கிறேன்.

அந்தப் பரிகாசக்காரர்கள் நான் செவிடென்றும் மனநோயாளியென்றும் நினைக்கிறார்கள். அவர்கள் நானோர் இருபது வயது ஆண்மகனென்றோ அன்றி நடுவயதுக்காரனென்றோ நினைக்கிறார்கள். அவர்களால் என்னை அனுமானிக்க இயலாமல் ‘சார்’ எனத்தொடங்கி ‘மேடம்’ என முடித்து நடுவில் திகைத்து தடுமாறுகின்றனர். பல வருடங்கள் இத்தொடக்கத்தை மூடிவைக்கும் முனைப்பிலேயே செலவழித்தேன்நண்பர்கள் கேட்ட்துண்டு ‘அந்த மனிதன் உன்னைக் கூர்ந்து நோக்குவதைப் பார்த்தாயா’? ‘யாரவன்’ என நான் பதிலிருப்பேன்அது மிகப் பெரிய வாழ்க்கைத் தத்துவமாயினும் தெரிவுசெய்த ஒன்றில்லை.உண்மையில் அந்தக் கதவு பெருஞ்சத்த்துடன் அடைத்துக்கொண்டதும்நான் எல்லாவற்றையும் தொலைத்துவிட்டேன், எல்லாப் பாராட்டுகளையும்,........., ஆர்வங்களையும், அந்தக் கூர்பார்வையில் சுற்றி எறிந்தது போல.

எனது ஆடைகளின் கீழே, எல்லாவிதமான கீழ்த்தரமான வார்த்தைகளுக்கும் கீழே, வெட்கக்கேட்டிற்கும் பாதுகாப்புக் கவசத்திற்கும் கீழே, கண்களும் கரங்களும் அலைந்தபின் எனது கம்பீரத்திற்கும், அழகிற்கும், ஆசைக்கும் திரும்பும் எவரையும் காதலனாக அன்றி வேறெதுவாகவும் என்னால் கற்பனைசெய்ய இயலவில்லை. என் வலக்கையைப் பிடித்து தொட்டிலாட்டியபடி ’உனது நடுக்கம் சுகமாய் இருக்கிறதென அவன் சொல்வதைக் கற்பனைகூடச்செய்து பார்த்ததில்லை, அத்துடன் அவன் ’’நடுங்கும் உன் ஸ்பரிசத்தில் எனக்கொன்றும் கிடைக்கவில்லை’’ எனவும்‘உனது சிறுமூளைப் பாதிப்ப்பைப் போன்ற நடுக்கத்தை நான் நேசிக்கிறேன்’’ எனவும் சொல்வான். அவமானமும் நம்பிக்கையின்மையும் என்னுடலில் வெள்ளமெனப் பிரவேசிக்க, அவனது வார்த்தைகள் அதில் மூழ்கிப் போகும். காமம் மிகு பார்வையை நானெப்போது கற்றுக்கொள்ளத் தொடங்குவேன்?

மேடையில் இருப்பதென்பது நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடு. வில்லியம் ஜான்சனைக் கேளுங்கள் தெரியும். மேடையில் ஏறி ஒரு மனிதக் குரங்கைப்போன்ற ஆடையணிந்து, உச்சியின் சிறு குடுமியைத் தவிர்த்து சிகையை மழித்துக்கொண்டு குரங்கு மனிதனாகவே மாறிப்போன மனநிலைக் குறைபாடுள்ள அமெரிக்க ஆப்பிரிக்கன் அவன் சக தொழிலாளிகள் கிறுக்கர்களின் தலைவனென பிரியமுடன் அழைத்தவன் பெரும் பணக்காரனாய் மரித்துபோனான்.ஆனாலும் ஒரு தனித்த பயத்தில் உறைந்த மனிதனாக மேடையின் உரிமையாளர்களும் மேலாலர்களும் கேலிசெய்த, அவமானப் படுத்தி கூண்டுக்குள் அடைத்து மனிதனாகவே அவன் இருந்திருக்கக்கூடும்சரித்திரங்களை நான் கேட்டபடியேயிருக்கிறேன். எல்லா இடங்களிலும் பண்பாடற்றவள், காட்டுமிராண்டி, குறைபாடுற்றவள் எனும் வார்த்தைகளையே கேட்கிறேன்.

இப்போதெல்லாம் நான் பரிகாசிப்பவர்களை பரிகாசத்துடன் விகசிக்கக் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறேன்.எனதிந்தப் பரிகாசம் எதிர்ப்புக்கானது. என்னிடம் மட்டும் ஒரு காலக்கடிகை கிடைக்குமெனில்பின்னோக்கிப் பயணித்து அந்த கோணங்கிக் காட்சிக்குச் செல்வேன். காட்சி முடிவுறும் தருவாயில் நுழைந்து, நாள் முழுதும் தன்னை விற்றுவிட்ட கரங்களற்ற அதிசயங்களாகவும் காட்டுமிராண்டிகளாகவும்அவர்கள் மேடையை விட்டுக் கீழிறங்கித் திரைச்சீலைகளின் பின்னால் போனபின்பு செல்வேன்.அந்தப் பருமனான பெண், அந்தக் குட்டையான மனிதன், கால்களற்ற மனிதர்கள், திருநங்கைகள், ஒட்டிப் பிறந்த இரட்டையர்கள், தாடி முளைத்த பெண், பாம்புப் பிடார்ர்கள், வாள் விழுங்குவோர் எனஅனைவரும் அவர்களின் வேடிக்கை உடைகளைக் களைந்த பின் முகங்களைக் கழுவி விட்டுஇரவு உணவுக்காக அமர்வர். நான் தனது பொய்களில் பாதியை நம்பிக்கொண்டுமலிவு நகைகளை வாங்கியணிந்திருக்கும் அவர்களின் வார்த்தைகளை, அவர்களின் சிரிப்பை, கன்னங்களைச் சிவப்பாக்கும் அவர்களின் கோபத்தை, திரட்டுவேன். அவர்களின் செருக்கு கலந்த தீட்சண்யத்தை எனக்குள் மூச்சென உள்ளிழுப்பேன்.அந்தப் பரிகாசக்காரர்கள் என்னை விட்டுச் சென்றுவிட்டார்கள்பரிகசித்தும் நகைத்தும் கற்களை எரிந்தும் சுட்டியும், விவிலியத்தின் வரிகளை மேற்கோள் காட்டியும்என்னை நடத்தைகெட்டவளெனத் தூற்றி இழிவுபடுத்தியும்என் ரணங்களை ஆற்ற முற்பட்டு அவர்களின் இரக்கத்தில் எனை மூழ்கடித்தனர்அவர்களின் வெறுப்பு என்னுள் உறுமலெனக் கேட்கிறது.dddddddfffaஅவர்கள் எதையும் சரியாய் உணர்வதில்லை, ஆனாலும் நான் தெரிந்துகொள்ள நினைப்பது இதனைத்தான்: சொல்வாயா? எனது நடுங்கும் கரங்களுடன் நான் உனை ஸ்பரிசித்தால்நானொரு ஊனமுற்றவளெனவும் அகோரியெனவும் நினைத்து நீ என்னை விலக்கிச் செல்வாயா,அன்றி என்னுடலைத் திறந்து எனது நடுக்கம் உனது சருமப் பளபளப்பில் மின்னக் காண்பாயாநான் ஒளிவு மறைவற்று எதிர்ப்பையும் நாணங்கெட்ட கர்வத்தையும் அப்யாசித்தேன். எவ்வளவு இயலுமோ அவ்வளவு சரசமாடினேன்.கேஸ்ட்ரோவில், கரடிபோன்ற மயிரடர்ந்த தடிமனான தாடியுடன்திறந்த மார்பினைக் காட்டியபடியிருக்கும் முரட்டுமனிதர்களைத் தேடினேன்அவர்களில் ஒருவன் என் கண்களைக் கவர்ந்தான். ஒரு நீண்ட நொடி அவனது பார்வையில் சிக்குண்டிருந்து அவனது கண்கள் என்னுடலில் நழுவிச் செல்வதைக் கவனித்தேன். அவன் என்னை ‘நீயோர் ஆணா அல்லது பெண்ணா’ என எவ்வித ஆர்வமும் இன்றி வினவினான். நான் பதிலிறுக்கவில்லை. புன்னகைத்தபடியே அவனிடமிருந்து விலகிச்சென்றேன், எனதுடல் சூடாக.

வேறோர் உலகின் வேறோர் தருணத்தில், நானோர் பெண்ணாகவோஅல்லது பையனாகவோ அன்றி வேறேதாவதாகவோ இருந்திருக்கக் கூடும்ஆங்கிலத்தில் அதற்கான சரியான வார்த்தைகளோ இலகுவான வார்த்தைகளோ இல்லைஎன்னிடல் இருப்பதெல்லாம் மனிதனுடையதோ அன்றி மனுஷியுடைதோ ஆன நிழலுலகு தான்,எதிர்மறைகளின் இடையே பிணக்கப்பட்டிருக்கும் தொங்குபாலம்என்றேனும் ஓர் நாள் நம்மை ஆணுக்கோ பெண்ணுக்கோ சொந்தமற்ற, இரவுமற்ற பகலுமற்ற, துளையோ முளையோ அற்ற இடத்திற்கு போவதற்கான மொழியொன்று கிடைக்கக்கூடும். ஆயினும் இப்போது, என்னை மாலை மூன்று மணிக்குசூரியனின் பாய்வெளி போன்று திண்மையான பருப்பொருள்கள் மீது சீர்வேகத்தில் செலுத்தும் வன்மக் கரடிகளிடம் நான் என்ன சொல்லிவிட முடியும்?

மேடையில் இருப்பது எப்போதுமே அபாயம் மிகுந்தது. பில்லி டிப்டனைக் கேளுங்கள்அவன் ஆரவார இசைக்கூத்தில் தனது ப்யானோ, சாக்ஸஃபோன் மற்றும் தினசரி இன்பியலைத் தொடர்ந்து செய்துவந்தான்; ஐம்பது ஆண்டுக்காலம்ஒரு பெண்ணுடலுடன் ஆணாக வாழ்ந்திருந்தான். அவனுக்கு மூன்று குழந்தைகளும் இருந்தனஅந்த அருவருப்பூட்டும் விகாரப் பரிகாசங்கள் அவனது மரணத்திற்குப் பின் தொடங்கினதலைப்புச் செய்திகள் ’ஜாஸ் இசைக்கலைஞன் விநோதமான ரகசியத்தை கமுக்கமாக வைத்துக்கொண்டே வாழ்வைக் கழித்துவிட்டான்’ என முழங்கின. நான் சரித்திரங்களைக் கேட்டபடியிருக்கஎல்லா இடங்களிலும் உருக்குறைவுள்ளவள், ஐயுறத்தக்கவள் என்ற வார்த்தைகளையே கேட்கிறேன்.


இந்தப் பரிகாசக்காரர்களை பட்டுத் தெறிக்கும் நீண்ட பார்வையால்எப்போதுமே கூர்ந்து நோக்க நேர்கிறது – பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பும் குழந்தைகள்,மளிகை பொருட்களுக்கான பையோடிருக்கும் வயோதிகப் பெண்மணிகள்,வேலைக்குச் செல்லும் தொழில் நெறிஞர் – அனைவருக்கும் தயக்கமற்ற நேர்பார்வையை திருப்பித் தரவேண்டியிருக்கிறது. ஆனால், அவர்கள் திரும்பிச் செல்லும் முன், என்னிடம் ஒரு முறை,ஒரே ஒரு முறை எதனை அத்தனை நிலைக்குத்திய முனைப்பாக பார்க்கிறார்கள் எனயாரேனும் சொல்லுங்கள். எனது நடுங்கும் கரங்களையா? என் சிவந்த கூந்தலையா?பதட்டதுடன் நான் நிற்கும் நிலையா,திரண்ட தசைகளுடனான சரிசமமற்ற தோள்களா? முரட்டுக் குரலிலான எனது பேச்சா?சொல்லுங்கள். ஆனால் அவர்கள் எல்லோரும் ஒரேமாதிரி ஒரு உலோகப் பார்வையுடன் கடந்து செல்கிறார்கள்சபலத்தனமான ஒரு புகைப்படக் கண்காட்சி இருக்கிறது. சிறிய உடலமைப்புள்ள, தளர்வற்ற, வெண்மையான, புரிதல் திறனற்ற ஒஹியோவில் வளர்ந்த ஹிரமும் பார்னே டேவிஸும்; வெள்ளாட்டின் தாடியுடன், கேசம் தோள்களின் கீழே வழிய, மென்மையாக புகைப்படக் கருவி வழியே பார்க்கிறார்கள்.மேடையில் அவர்கள் ’வைனோவும் ப்ளூட்டோவும், போர்னியோவில் இருந்து வந்த முரட்டு மனிதர்கள்” என இசைத்தபடியே, பற்களை நரநரத்து அதிர்வூட்டும் உறுமலுடன், பிணைத்திருந்தசங்கிலிகளைப் பார்வையாளர்களை நோக்கி அசைத்தனர். ரூபஸ் அந்நிகழ்ச்சியைக் காண நிறைய பணம் கொடுத்து வந்திருந்தான். இசைப்பதை நிறுத்திவிட்டு இடையிடையே அவர்களது நேரான மென்பார்வையை ரூபைஸை நோக்கி வீசி பரிகாசக்காரர்களைப் பரிகாசிப்பதாகத் தோன்றியது.அவர்கள் அதனைச் சரியாய் உணர்வதில்லை; ஆயினும் நான் தெரிந்துகொள்ள விரும்புவது இதைத்தான். நான் இவ்வுலகில் உலவும் போது, நீ எனக்கான பிரதி பெயரைத் தேடி முன்னேறுவாயாஅன்றி ஒரு மாலையிருளின் நதிக்கரையை அதன் இதமான உடைதல்களற்ற மேற்பரப்பையும், சூர்யக் கதிர்களின் பின்னல்களற்றுக் குளிர்ந்த சூரியனையும் கற்பனை செய்வாயா?செங்குத்துப் பாறைகளிலிருந்து குதிப்பவர்கள் தங்கள் உடல்களை பறப்பது போலோ அன்றி பூமியிலிருப்பது போலோ அல்லாமல் ஐம்பதடி உயரத்திலிருந்து வீசுகிறார்கள், மூன்று குட்டிக்கரணம்மற்றுமோர் ஒரு சிறிய திருப்பத்துடன் சிறு நீர்ச்சலனமும் அற்று நீர்ப்பரப்பில் கட்டற்று வீழ்கிறார்கள்அதனை நீங்கள் சரியாய் உணர்ந்துகொள்ள இயலுமாஹிராமையும் பார்னேயையும் எனது ஆசான்களாகக் கொண்டு எனது உடலாழத்தின் எலும்புகளுக்கு உண்மையாக கூர்ந்து நோக்குகையில் வேறொன்றாக மாறும் இடம்மெதுவென கவனிக்கிறேன், எங்கே பலம் துவைந்து மென்மையாகும், அன்பு முழுமையாகி நெடுவெளியென பரந்து விரியும்? எங்கே பால்வகைகள் எளிமையான இருமக் குறிமுறைகளைத் தாண்டிச் செல்லும்? எங்கே நாம் ஒருவரை ஒருவர் வெற்றுப்பகட்டின் வீராப்புக்கும் பிரம்படிபோன்ற சொல்வீச்சுக்கும் உற்சாகமூட்டுகிறோம், எங்கே எங்கே தடங்கலற்று சுழன்றியங்கி கௌரவத்தின் மொழியை கற்றுக்கொள்கிறோம் எங்கே நமது உடல் அகமாகும் இடம்? பரிகசித்து, வாய்பிளந்து உற்றுநோக்கி..;எனக்குச் சொல்லத்தெரியவில்லை அது எப்போது முதன்முதலாய் நிகழ்ந்ததென்று.

*

எழுத்தாளரும், வினைத்திட்பக் கோட்பாடுகளுள்ள ஆசிரியையுமான எலி க்ளேர் இயலாமை, பால்ரீதியான உடலுறவு போன்றவற்றுக்கான வலிமைக் குரலெழுப்பிச் செயலாற்றுபவர். அவர் பெருமூளைசிரையுள்ள திருநங்கையெனவும் அறியப்படுகிறார்.


மொழியாக்கம் : தாரா கணேசன்

Wassily Kandinsky (Artist)

                                               drawing-for-etching-ii-1916 (Private Collection)

Wassily Kandinsky (Artist)

Born: 16 December 1866; Moscow, Russian Federation
Died: 13 December 1944; Neuilly-sur-Seine, France
Active years: 1896 - 1944
Field: painting, engraving, art theory
Nationality: Russian
Art Movement: Expressionism, Abstract Art
School or Group: Blue Rose, Der Blaue Reiter (The Blue Rider), Bauhaus
Genre: abstract painting

           The creator of the first modern abstract paintings, Wassily Kandinsky was an influential Russian painter and art theorist. In his youth, he studied law and economics at the University of Moscow, and was later hired as a professor of Roman law at the University of Dorpat in Estonia. He was 30 years old when he began his studies in painting, focusing on life drawing, sketching, and anatomy, at the University of Munich.

           He was not immediately accepted into the school as an art student, and so in the meantime he began learning art by himself, gaining artistic insight from Monet’s Haystacks and Richard Wagner’s composition Lohengrin. He was also influenced by the teachings of anthroposophy, as such, his abstract works were a creation of his intense philosophical beliefs, based on his own personal experiences with art. The devotion to inner beauty remained a central theme in his art.

          In 1914, after the beginning of World War I, Kandinsky returned to Moscow, where he did not find much inspiration in the art world. In 1921, he returned to Munich, where he taught at the Bauhaus school of architecture, until it was closed by the Nazis in 1933. He was an active art theorist, publishing a number of books on art theory, and developing a complex and deeply emotional theory about the ability of colors and shapes to represent sound and evince human emotion. He eventually traveled to the United States to lecture on the topic.

          After the Bauhaus was closed, Kandinsky moved to Paris, where he was mostly isolated from the other Impressionist or Cubist painters. He later became a French citizen, and lived the rest of his days there. His legacy lives on in the newly created Kandinsky Award, which rewards a promising young Russian artist a 55,000 euro prize, and attempts to elevate the status of contemporary Russian art.

Gustave Dore (Artist)

                                                              gustave-dore.(Artist) Portrait


Born: 06 January 1832; Strasbourg, France
Died: 23 January 1883; Paris, France
Field: painting, illustration, engraving
Nationality: French
Art Movement: Romanticism

                                                an-angel-leading-the-crusaders-to-jerusalem


      Gustave Dore was a prolific engraver, artist, illustrator, and sculptor, working primarily as a wood and steel engraver. He produced over 100,000 sketches in his lifetime, and lived to be 50 years old, averaging 6 sketches per day for each day he lived. By the time he died he had also earned over $2 million, living a life of affluence. Even though he was an untrained, self-taught artist, who never used a live model, and who could not sketch from nature, his work is considered some of the most important in the entire engraving art world.

       As a child, young Dore was an avid artist, and earned his way as an illustrator in a Paris bookshop, publishing his first drawings when he was 15 years old. His young age and great talent drew much attention, which led to newspaper and journal articles written about the “child illustrator,” and generated further interest in the artist. As an illustrator, Dore created engravings for the books of Balzac, Rabelais, Milton, Dante, Edgar Allen Poe, and Lord Byron. He was commissioned to illustrate a version of the English Bible, which was extremely popular, allowing for the foundation of his own gallery, the Dore Gallery. For his work on Dante’s Inferno, he was decorated with the Cross of the Legion of Honor.

       Although he lived a wealthy life of affluence, received many commissions, and continued to reap the rewards of commercial success, by the end of his life Dore’s illustrations had begun to receive negative reviews. He rarely completed any works with colors, leading to the speculation that he was color blind, and his negative portrayal of subject matter made his works difficult to display. After the death of his mother, who had been is roommate and life time companion, he lost the will to live and died at the age of fifty.

William Blake ( Artist )

 

(the-red-dragon- and-the-woman-clothed-with-the-sun)

Born: 28 November 1757; London, United Kingdom
Died: 12 August 1827; London, United Kingdom
Active years: 1780 - 1827
Field: painting, illustration, engraving
Nationality: British
Art Movement: Symbolism
School or Group: English school
Genre: illustration

William Blake (28 November 1757 – 12 August 1827) was an English poet, painter, and printmaker. Largely unrecognised during his lifetime, Blake is now considered a seminal figure in the history of both the poetry and visual arts of the Romantic Age. His prophetic poetry has been said to form "what is in proportion to its merits the least read body of poetry in the English language". His visual artistry has led one contemporary art critic to proclaim him "far and away the greatest artist Britain has ever produced".Although he lived in London his entire life except for three years spent in Felpham he produced a diverse and symbolically rich corpus, which embraced the imagination as "the body of God", or "Human existence itself".

Considered mad by contemporaries for his idiosyncratic views, Blake is held in high regard by later critics for his expressiveness and creativity, and for the philosophical and mystical undercurrents within his work. His paintings and poetry have been characterised as part of both the Romantic movement and "Pre-Romantic",  for its large appearance in the 18th century. Reverent of the Bible but hostile to theChurch of England – indeed, to all forms of organised religion – Blake was influenced by the ideals and ambitions of the French andAmerican revolutions, as well as by such thinkers as Jakob Böhme and Emanuel Swedenborg.  Despite these known influences, the singularity of Blake's work makes him difficult to classify. The 19th-century scholar William Rossetti characterised Blake as a "glorious luminary, and as "a man not forestalled by predecessors, nor to be classed with contemporaries, nor to be replaced by known or readily surmisable successors.

Why this relation between the drawing and the poetry?

                                                   (Kill field)

          Why the peoples are thought about the poetry and the drawing had a relation?  Why this relation between these poetry and drawing?  My opinion is unnecessary about these relation.  Why this means, full structure of poetry make to drawing is no needed and that is not necessary.  In poetry missing stanzas only i'll draw. To read a poetry that imagines to think our mind like a good drawing similarly to seeing a drawing that imagines to think our mind like a beautiful poetry.  But poetry and drawing is not similar.  


          Then why should we have to use drawing for a poetry?  Because in poetry have a some bold stanzas in between the poetry.  That is the root of the full poetry.  that root only make me a good modern art(drawing).  Who will understand that bold stanzas they only understand the relation of my drawing.  This only relation between good poetry and beautiful art.  These relation not a direct, it is indirect relation only.

( am not always draw art for a poetry.. A poets are use my arts for their poetry.. why i am upload this status reason is some poets are said ,"my poetry is not related to the drawing", so my opinions are says to them but they didn't not agreed. But my decision is am draw a art this type only. some journals are use only net photographs.. so legend artist drawings are also not used. journals are going very shame on.)

 - Gnanaprakasam Sthabathy